|
Ik loop verloren
in de lange gangen
van mijn ziel in mijn gedachten
mijn denken mijn
handelen
ik loop verloren
zonder duidelijk
doel
vind mijn draai niet
ook niet op mijn
gevoel
mijn energie en
levenskracht,
mijn levenslust
zitten ergens diep verborgen achter leegte en duisternis
en hoewel ik vele
dingen weet te appreciëren
haal ik nergens nog
voldoening uit
blijft alles vlak
haalt het mijn
mondhoeken naar beneden
voel ik me
teneergeslagen en verward
ik zoek mensen op
die ik graag zie om weg te zijn
van mijn eigen lege
ziel
en toch wil ik
alleen zijn
zodat ik niet steeds
die leegte en het doelloze hoef te verbergen achter mijn glimlach en een
onechte vrolijkheid
maar bij de mensen
die ik graag zie voel ik me geborgen
zolang ik mag zijn,
en niet hoef te bewijzen
ik balanceer op het
randje van willen leven
al mijn hele leven
en toch zijn er
zoveel mooie dingen
maar de pijn van het
zijn overheerst dikwijls het rationele
ik ben me te bewust
van mezelf, van mijn omgeving, van de mensen om me heen
ik vang sterke
signalen op van onvrede en kwaadheid
van frustratie en
ongemak
en gezien dit
moeilijk te interpreteren valt,
neem ik dit te vaak
persoonlijk op
wanneer ik dit doe
treedt een mechanisme in gang
ik sluit me af,
neem afstand,
gedraag me ongemakkelijk,
wil het liefst
alleen zijn,
omdat ik er niet mee
omkan
Ik loop verloren
door mijn leven dat door ziekte en zwakheid is getroffen
dat heeft moeten
leren afstand doen van ambitie en energie van vreugde en ongedwongenheid
ik ben me elke
minuut bewust van mijn “niet kunnen”
en ook al voel ik me
stilaan beter
krijg ik iets meer
fysieke kracht en energie terug
het verloren gevoel
blijft want geen doel meer,
geen ambitie, geen
zin
Ik heb van zovele
dingen afstand moeten doen, dat het moeilijk is terug een draai te vinden
alsof ik opnieuw
moet leren lopen, spreken, mijn handen gebruiken
Ik loop verloren in
het doolhof van mijn identiteit
wie ben ik
wie was ik wie kan
ik nog worden |
|
ik ben niet wie ik
was
en ik wil niet zijn
wie ik nu ben
ik heb geen houvast
om mezelf te vinden
kan niet vertrouwen
op mijn gezondheid
kan niet vertrouwen
op mijn lijf
Waar wil ik naartoe?
Wat is mogelijk
binnen de grenzen van mijn kunnen?
Hoe pas ik dat in in
de regelgeving van onze maatschappij?
Ik loop verloren
Ben alleen
Al heel mijn leven
Dit geldt wel voor
iederéén,
Maar toch Ik heb het
zo moeilijk
Mijn gedachten en
gevoel
Richting te geven
naar het positieve
Zo zonder doel
Een doel maakt het
makkelijker je weg te vinden
Ik heb al vele
doelen gehad
Heb door het leven
gestormd met ambitie, duizenden ideeën,
ik heb geleefd,
gedurfd, stappen gezet,
het is niet min
maar telkens opnieuw
kom ik op dat punt waar ik verloren loop in mezelf
waar het allemaal
geen zin meer heeft
waar ik geen
richting kan geven aan mijn zijn
ik loop verloren in
angst angst voor het onbekende
gezien er geen
houvast is als routine en voldoening in mijn dagelijkse bezigheden
ik modder maar wat
aan terwijl mijn geheugen en concentratie me danig in de steek laten
ik fladder achter
mijn gedachten aan om ze vast te houden
maar ze zijn me te
vlug af en verdwijnen van het toneel
nog voor ik ze heb
kunnen grijpen
dat tekent je wereld
alsof je verstand is afgebrokkeld
terwijl je al die
jaren ziek lag te slapen en te rusten
ik loop verloren
in angst voor mezelf
angst
voor die onmetelijke
leegte die ik voel
en ik voel alles
ik voel de angsten
van iederéén om me heen,
hun
gemoedstoestanden
hun kleine signalen
van ongenoegen
Ik loop verloren
maar wil een leven
met inhoud en betekenis
Hoe kan ik dat
vinden?
Het duurt zolang om
terug te leren lopen, spreken, je handen te gebruiken
het kost zoveel
moeite jezelf weer op die rails te slepen en koers te zetten naar de
toekomst door zin en richting te geven aan je leven
HOE DOE JE DAT? |
|
