Inspanningskapaciteit, bewegingsangst en het afweersysteem

Een recente studie van Black (1) maakt opnieuw twee dingen duidelijk:

1. het aktiviteitennivo van ME-patiënten ligt gemiddeld 35% lager dan dat van gezonde mensen en
2. ME-patiënten in staat zijn hun aktiviteiten stapsgewijs uit te breiden (wandelen),

maar al na een week nemen de typische ME-klachten toe en

"gaat langzaam het licht uit", omdat de inspanningen hun tol eisen.

Een studie van Nijs et al (2) toont aan dat,

zeker als ME-patiënten last hebben van wijd verspreide spier- en gewichtspijn,

de INSPANNINGSKAPACITEIT en INVALIDITEIT

NIET HET GEVOLG zijn VAN (excessieve) BEWEGINGSANGST, oftewel kinesiofobie.

De konklusie van een studie van White (3),

een prominente vertegenwoordiger van de CBT/GET-school, luidt:

Bij ME-patiënten zonder bijkomende "ziekmakende" psychische problemen,

is er GEEN SPRAKE VAN BEWEGINGSANGST.

Uit bovenstaande en onderstaande studies moge duidelijk zijn

dat de lagere inspanningskapaciteit d.m.v. een inspanningsproef goed te kwantificeren is.

In 2000 al toonden De Becker et al (4) bij vrouwelijke ME-patiënten aan

dat de inspanningskapaciteit verminderd is en

dat die lagere inspanningskapaciteit mogelijk een gevolg is

van het feit dat de maximale hartslag bij ME- patiënten lager ligt dan bij gezonde mensen.

Bij gezonde mensen bereken je die als volgt: ± 220 – leeftijd van de persoon in kwestie.

Andere afwijkingen die gevonden werden, zijn:

een hogere hartslag in rust (voorafgaand aan de test),

lagere maximale inspanning en lagere maximale zuurstofopname.

De maximale inspanning en zuurstofopname zijn vaak slechts de helft van wat normaal is!

Snell et al (5) op hun beurt toonden in 2003 aan dat

de inspanningskapaciteit per ME-patiënt sterk kan variëren.

Op basis van de maximale zuurstofopname werden patiënten in vier klassen ingedeeld:

geen beperkingen, lichte beperkingen, grotere beperkingen en ernstige beperkingen.

Richtlijnen m.b.t. VO2 max (een voorbeeld)

De maximale zuurstofopname en de maximale hartslag waren lager,

naarmate de patiënt meer beperkingen had (zieker was).

Bij patiënten zonder beperkingen was de hartfrekwentie/inspanning

waarbij het respiratoir quotiënt 1 is,

aanzienlijk hoger dan die bij patiënten met lichte, grote en ernstige beperkingen.

De maximale zuurstofopname was voor alle ME-patiënten aanzienlijk lager dan “normaal”.

Goed, als die beperkte inspanningskapaciteit niet het gevolg is van bewegingsangst,

wat is dan de OORZAAK VAN die LAGERE INSPANNINGSKAPACITEIT?

Een zeer plausibele verklaring vinden we in studies van

Snell (6), White (7), Nijs (8) en de Bolle (9):

(verdere) deregulering/aktivering van het afweersysteem

en chronische mycoplasma-infekties.

Snell et al (6) hebben de relatie onderzocht tussen

de inspanningskapaciteit en de mate waarin het RNase-L-systeem,

dat een centrale rol in de afweer speelt, ontregeld is.

Voor een toelichting op de ontregeling van het afweersysteem en RNAse-L-fragmentatie: klik hier.

Ook hier werden patiënten en gezonde mensen

aan de hierboven beschreven inspanningstest onderworpen

(totdat uitputting bereikt werd).

Gemeten werden onder meer

de maximale zuurstofopname (VO2),

maximale hartslag en

het respiratoir quotiënt.

De resultaten impliceren dat

de toename van een abnormale immuunresponse, (verdere) aktivering van het afweersysteem,

een rol kan spelen in afgenomen inspanningskapaciteit van ME-patiënten.

Dit is een van de eerste studies die een DIREKT VERBAND legt

tussen DE LAGE INSPANNINGSKAPACITEIT (een van de belangrijkste klachten van patiënten)

EN DE RNASE-L-MARKER (waarmee de ontregeling van het afweersysteem gemeten kan worden).

M.b.t. de reaktie van het afweersysteem op inspanning is ook

de konklusie van een studie van de CBT-boegbeelden Pinching en White (7) het vermelden waard:

inspanningsproeven suggereren een verband tussen inspanning en de hoeveelheid cytokines: boodschapperstofjes van het afweersysteem.

De inspanning als gevolg van het reizen naar het ziekenhuis leidt bij patiënten tot toename van

TGF-ß (cytokine die de groei van "zieke" cellen afremt/"zieke" cellen aanzet om te sterven).

Na de inspanningsproef waren de koncentraties TNF-α bij patiënten aantoonbaar hoger.

TNF-α (tumor necrosis factor alpha) is een cytokine die door monocyten/makrofagen (grote vreetcellen) geproduceerd wordt, bijv. als onderdeel van een "chronische ontsteking"

en/of als antwoord op de aanwezigheid van endotoxinen van bakteriën/mycoplasma's.

Voorafgaande aan de inspanningsproef hadden patiënten

aanzienlijk kleinere hoeveelheden T-cellen, T-helper-cellen en (onrijpe) B-cellen.

Zeer recent publiceerden de Nijs et al de resultaten van een studie waarin de relatie tussen inspanning en het afweersysteem, met name RNAse-L-aktiviteit, RNAse-L-fragmentatie,

PKR-aktiviteit, elastase-aktiviteit, percentage monocyten (specifieke afweercellen)

en de stikstofafgifte door afweercellen, onderzocht werden (8).

Wederom werd duidelijk dat er een verband is

tussen de inspanning - inspanningskapaciteit en een reaktie van een ontregeld afweersysteem:

1. De afname van de maximale zuurstofopname (VO2 max)

hangt sterk samen met

toegenomen elastase-aktiviteit (hoeveelheid, werkzaamheid).

2. Toename van PKR-aktiviteit

   is de belangrijkste faktor voor de verklaring van

   de afname van de maximale inspanning.

   PKR is een enzym dat onder meer virussen (en mycoplasma's) belet zich te vermenigvuldigen.

3. De afname van de maximale hartslag

heeft een sterke relatie met

toename van de elastase-aktiviteit.

De konklusie van deze studie luidt: er is een direkt verband tussen de ontregeling van de intracellulaire afweer en afname van de maximale inspanning (inspanningskapaciteit).

Voor het persbericht bij deze studie klik hier.

Tenslotte, uit de studie van de Bolle

(9, niet gepubliceerd in een wetenschappelijk tijdschrift, maar daarom niet minder relevant) blijkt dat

bij meer dan 50% van de ME-patiënten één of meer mycoplasma-infekties vastgesteld worden en

dat de maximale hartslag van patiënten met mycoplasma-infektie(s)

die de inspanningsproef voltooiden (volledige uitputting) beduidend lager ligt.

Tevens was er een tendens dat het lichaam al bij een lagere inspanning overgaat op anaerobe verbranding.

Konklusies:

Bronnen: