De groep rond dr. Snell/dr. VanNess heeft in 2007 een aantal studies gepubliceerd over
de prestaties bij en effekten van een (dubbele) inspanningsproef:
klik hier,
hier en
hier.
Voortbordurend op de bevindingen uit die studies,
verscheen onlangs een artikel van VanNess, Snell en kollega's
m.b.t. het belang van een dubbele inspanningstest
bij de medisch-juridische onderbouwing van arbeids(on)geschiktheid.
Bij het vaststellen van recht op een arbeidsongeschiktheidspensioen zijn in de VS
de volgende twee zaken relevant:
Een inspanningstest is één van de manieren om die zaken te onderbouwen.
Bij een éénmalige inspanningstest doen zich twee mogelijkheden voor:
- De patiënt presteert boven normaal [*1].
In dat geval worden de resultaten vrijwel zeker als tegenargument gebruikt.
- De patiënt presteert normaal [*1] of beneden normaal
In dat geval zal de wederpartij waarschijnlijk het tegenargument aandragen dat de
patiënt gedekonditioneerd is (een slechte konditie heeft) door te weinig beweging.
Drie verklaringen waarom de gemiddelde prestatie van CVS-patiënten bij een inspanningstest
niet veel minder is dan of gelijk is aan de prestaties van "inaktieven", zijn:
- De groep CVS-patiënten is zeer divers (in jargon: zeer heterogeen [*1]).
- Patiënten rusten veel in de dagen voorafgaande aan de test.
- Patiënten kunnen op het tandvlees eenmalig tot een "redelijke" prestatie komen
(men kan objektief vaststellen of patiënten tot aan de uitputtingsgrens gaan).
De enige manier om die post-exertional malaise/slecht herstelvermogen hard te maken is
via een dubbele inspanningstest: een zeer pijnlijke ervaring voor de meeste patiënten.
Spijtig genoeg ligt de bewijslast echter bij de patiënt en niet bij de tegenpartij.
Wat is de rol van de dubbele inspanningstest m.b.t. de 2 basiseisen voor een uitkering?
1 Onderbouwen dat de invaliditeit "medisch objektiveerbaar" is.
1a Kan de dubbele inspanningstest de diagnose/post-exertional malaise [*1] onderbouwen?
Ja, want de afname van de inspanningskapaciteit is extreem groot.
Dit duidt op een enorme verstoring van de normale stofwisseling.
1b Kan de dubbele inspanningstest "CFS" van andere ziekten onderscheiden?
Ja, want bij andere ziekten is de achteruitgang veel minder groot (ca. 25% vs. ca. 7% [*2]).
2 Onderbouwen dat de patiënt niet in staat is met werk inkomen te verdienen.
2a Kan de dubbele inspanningstest de mate van invaliditeit/beperkingen onderbouwen?
Ja, want de resultaten van de inspanningstest (zuurstofopname en verzuringsdrempel)
kunnen ongerekend worden naar de beschikbare energie. Dit kan vervolgens afgezet worden
tegen de hoeveelheid energie die specifieke aktiviteiten/taken vereisen.
2b Kan de (dubbele) inspanningstest "CFS" uitputting en simulatie onderscheiden?
Ja, aan de hand van
* het respiratoir quotiënt (verhouding ingeademde lucht/uitgeademde koolmonoxide),
* de maximale zuurstofopname (zuurstofopname bij uitputting, VO2max) en/of
* de maximale hartslag (hartslag bij uitputting)
kan men objektief aantonen of iemand de maximale inspanning/uitputting bereikt heeft.
*1
Navraag leerde me dat sommige CVS-patiënten de tweede dag beter scoren
dan de eerste, dus licht vooruitgaan (een positief trainingseffekt hebben).
Voor de diagnose ME (Ramsay) of ME/CVS (volgens de Canadese richtlijnen)
is de klacht post-exertional malaise/inspanningsintolerantie een verplichte eis.
Dit illustreert nogmaals dat CVS geen ME is.
"ME/CVS-belangengroepen" kunnen eenvoudigweg niet twee belangen dienen...
Vermoeidheidsdeskundigen zullen uit de vijver CVS-maar-geen-ME blijven vissen
en positieve resultaten van CGT/GET tegen ME-patiënten blijven gebruiken!
*2
De achterliggende studie betrof 6 patiënten en 6 "gezonde" inaktieve mensen.
Zowel de groep rond Snell en VanNess als de groep rond Macintosh
(klik hier)
zijn druk doende de dubbele inspanningstest met grotere groepen te herhalen.
Legal and scientific considerations of the exercise stress test.
Journal of Chronic Fatigue Syndrome, Vol. 14(2) 2007, 61-75. doi: 10.1300/J092v14n02_06.
Margaret Ciccolella M, Stevens SR, Snell CR, VanNess JM.
ABSTRACT
This article examines the legal and scientific bases
on which an exercise stress test
can provide medically acceptable evidence of disability
for the Chronic Fatigue Syndrome (CFS) patient.
To qualify for disability benefits, a claimant must establish
the existence of a serious medically determinable impairment (MDI)
that causes the inability to work.
The single stress test has been used to objectively establish
whether a claimant can engage in “substantial gainful employment” and
is an important determinant of the award or denial of benefits.
A review of case law indicates problems associated with a single test protocol
that may be remedied by a "test-retest" protocol.
The results of a preliminary study employing this approach indicate that
the test-retest protocol addresses problems inherent in a single test
and therefore provides an assessment of CFS related disability
consistent with both medical and legal considerations.
Key Words
Serial exercise testing, functional impairment, differential diagnosis.
Bron:
http://www.name-us.org/MECFSExplainPages/2007CiccolellaLegalStressTest.pdf
|
